Ja, we konden toch niet weerstaan aan al die verhalen over het gezellige St-Augustine, de oudste, continue bewoonde nederzetting van de USA. Onze eerste "verre" trip naar de Oostkust kon op geen betere dag plaatsvinden, mooi, zonnig weer met een temperatuur van 25-26°C, wat moet een mens nog meer hebben op een doordeweekse novemberdag.
Onze eerste stop was het fort van San Marcos. Een, voor hier, steenoude burcht met vele overblijfselen van de Spaanse koloniale tijd en uiteraard verklede vrijwilligers ! Die demonstreerden ons, in veramerikaanst Spaans, hoe de "oudste" persoon (degene met de grijze baard), bevelen gaf aan de anderen (gaande van "Neem de stok", "Plaats de stok op uw schouder",....) om het kanon klaar te maken om af te vuren. Dit gebeurde onder goedkeurend oog van de politie (die ons het bevel gaf de oren af te sluiten).
Vervolgens passeerden we oude huizen en verschillende gebouwen die blijkbaar een hoge architecturale waarde hebben.
Later kregen we het lumineuze idee om te voet naar het strand te vertrekken, dat echt een paar mijl verder lag bleek achteraf. Na een paar km zijn we toch teruggekeerd omdat het hier wederom geen aangename wandelroute was en er geen einde aan leek te komen. We hebben het vervolgens maar op de Amerikaanse manier gedaan en de auto genomen. Achteraf gezien een wijze beslissing :-).
Maar dan, op het strand, was het zalig. De zee was voor ons, de wilde Atlantische oceaan kennende van Spanje en Zuid-Frankrijk, zeer rustig en niet te hevig.
Onze eerste stop was het fort van San Marcos. Een, voor hier, steenoude burcht met vele overblijfselen van de Spaanse koloniale tijd en uiteraard verklede vrijwilligers ! Die demonstreerden ons, in veramerikaanst Spaans, hoe de "oudste" persoon (degene met de grijze baard), bevelen gaf aan de anderen (gaande van "Neem de stok", "Plaats de stok op uw schouder",....) om het kanon klaar te maken om af te vuren. Dit gebeurde onder goedkeurend oog van de politie (die ons het bevel gaf de oren af te sluiten).Vervolgens passeerden we oude huizen en verschillende gebouwen die blijkbaar een hoge architecturale waarde hebben.Later kregen we het lumineuze idee om te voet naar het strand te vertrekken, dat echt een paar mijl verder lag bleek achteraf. Na een paar km zijn we toch teruggekeerd omdat het hier wederom geen aangename wandelroute was en er geen einde aan leek te komen. We hebben het vervolgens maar op de Amerikaanse manier gedaan en de auto genomen. Achteraf gezien een wijze beslissing :-).Maar dan, op het strand, was het zalig. De zee was voor ons, de wilde Atlantische oceaan kennende van Spanje en Zuid-Frankrijk, zeer rustig en niet te hevig. Het was een zeer leuke dag !
3 opmerkingen:
jaja... post-doccen in 't buitenland heet dat dan... naar de vlinderkes gaan zien, is tot aan 't zeeke gaan, u verkleden als pater en tantenonneke, de stoere uithangen door bijna op slangen te trappen... ik ga ook post-doccen in 't buitenland :-p
lol @ karel
ik was just hetzelfde aan het denken...
da wil ik ook wel doen, en ondertussen nog het geld hebben om fietsen te kopen, auto's, huizen te huren, mega-microgolfovens te gebruiken, bananen te verkwanselen door ze in de frigo te leggen,...
;-) ;-) ;-)
gr,
mike.
We zijn hier, in tegenstelling tot wat anderen denken, zeer druk bezig met onderzoek. Al was het niet in Marketing, dan was het in de natuur :-).
Een reactie posten